Historie

14 november 2015, de dag waarop alles anders zou worden. Samen met mijn vriendin zit ik die ochtend al vroeg in de auto, onderweg naar mijn moeder. Het is 45 minuten rijden, maar deze keer duurt de rit niet langer dan een half uur. En toch lijkt er geen einde aan te komen.

Mijn hart bonkt in mijn keel, ik vecht tegen de tranen. Ik breng met mijn vriendin, broertje, stiefvader en mijn moeder de laatste momenten samen door. Haar laatste momenten. Ma heeft verloren van de kanker.

Nog geen half jaar voor dit moment kregen we het bericht dat de kanker niet meer te stoppen is. De behandelend arts gaf ma een knuffel en zei dat hij al zijn kennis heeft ingezet. Hij kan de kanker niet meer tegenhouden. En ik? Ik kan het niet meer, ik kan niet langer meer ons motto “alles komt goed” tegen ma zeggen.

Ma wil geen chemo’s meer. Tien jaar eerder ging ze door die hele molen heen, nu wil ma haar laatste maanden leven met iedereen die haar lief is. Februari lijkt haar wel een mooie maand om te sterven. Ze heeft niks met februari. Zo kan ze Kerst nog meemaken, met mijn broertje naar Berlijn en mijn vijfendertigste verjaardag in januari nog meemaken. Met elkaar genieten we van de laatste tijd samen! Maanden zijn het niet meer, de gezondheid van ma gaat te hard achteruit.

Het is allemaal anders gelopen. Haar wens om nog één keer samen naar Berlijn te gaan is niet meer in vervulling gegaan. Kerst kwam. Zonder ma. Mijn verjaardag kwam, ook zonder ma. Maar ook nooit meer samen aan de keukentafel hele kilo’s pasta wegwerken. Ik belde haar vaak als ik onderweg was. Gewoon, om elkaar te horen. Nu is het stil onderweg. Maar wat ik het meest mis, zijn haar knuffels. Haar warmte die me liet voelen dat alles goedkomt.

Tegen mijn moeder kan ik niet meer zeggen dat alles goedkomt. Wel kan ik een steentje bijdragen in betere vooruitzichten voor andere kankerpatiënten. Zodat ’t voor steeds meer mensen wél goedkomt!

Patrick